Zaburzenia oddychania podczas snu

CPAP
Po raz pierwszy urządzenie do wytwarzania CPAP zostało zastosowane przez Sullivana w 1981 roku. Obecnie jest to podstawowa metoda leczenia nieinwazyjnego OBS. Mechanizm korzystnego działania CPAP u chorych na OBS polega na pneumatycznym usztywnieniu górnych dróg oddechowych. Napływające pod dodatnim ciśnieniem powietrze zapobiega zapadaniu się miękkich części gardła, eliminując w ten sposób chrapanie i bezdechy. Aparat CPAP składa się z pompy generującej powietrze pod stałym dodatnim ciśnieniem, elastycznej rury łączącej pompę z maską, maski nosowej lub twarzowej oraz czepca mocującego maskę na głowie. CPAP może być wyposażony w funkcję „ramp” zapewniającą stopniowe, płynne zwiększanie ciśnienia w ciągu 5–30 minut do zalecanej wielkości leczniczej, co znacznie ułatwia choremu przystosowanie się do aparatu i zaśnięcie, oraz funkcję EPR obniżającą ciśnienie przy wydechu. Innym udogodnieniem może być nawilżacz w celu zmniejszenia wysychania śluzówek jamy ustnej.
Leczenie za pomocą CPAP należy stosować u wszystkich chorych z ciężką postacią OBS (AHI> 30) oraz u osób z umiarkowaną postacią choroby, u których stwierdza się obecność lub ryzyko powikłań sercowo-naczyniowych. Ostatnio wykazano również korzystny efekt takiego leczenia u chorych z łagodną postacią OBS i obecnością wyraźnie nasilonych dolegliwości charakterystycznych dla tej choroby (szczególnie senności dziennej). Z drugiej strony istnieją doniesienia, że nawet u chorych z dużymi wartościami AHI (> 30), ale bez nadmiernej senności w czasie dnia leczenie za pomocą CPAP nie poprawia jakości życia, koncentracji, zdolności poznawczych, koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz nie wpływa na wartości ciśnienia tętniczego krwi.
Wskazania:
1.    wszyscy chorzy z AHI > 30,
2.    chorzy z AHI >15 oraz obecnością:
a)    nasilonej senności w czasie dnia (>10 pkt. w skali senności Epworth),
b)    powikłań  sercowo-naczyniowych.